Genode gasten (I)

Vanochtend heb ik besloten dat ik het einde van de middag en het begin van de avond hier wilde doorbrengen. De tijd tussen vijf uur en negen uur, alhoewel ik begrijp dat voor veel mensen negen uur ook best wel laat op de avond kan betekenen; maar voor mij is dit tijdstip nog altijd vroeg. Dat komt, omdat ik meestal niet voor middernacht naar bed ga. Doe ik dat wel, dan lig ik nog uren achtereen wakker en wordt het vatten van de slaap alleen maar moeilijker; met een exponentiële toename in moeilijkheidsgraad voor ieder kwartier dat ik mijn oor eerder te rusten leg. Het is nu tegen zevenen en ik leun tegen de bar, mijn vingers betasten de voet van het kristallen glas dat Andrea, ik las zijn naam op het naambordje op zijn gesteven uniform, daar had neergezet. Binnen zijn speelveld, de ruimte binnen de ronde toog van de luxe hotelbar, is Andrea druk in de weer met cocktailshakers en toebehoren, glazen en servetjes waarop hij de bestellingen voor de gasten van de luxe hotelbar neerzet. De hapjes komen vanuit de keuken, zelfs de nootjes die in de meeste horecagelegenheden toch echt in grote glazen potten op de bar staan, worden door speciaal personeel gebracht. De prijzen van de drankjes zijn trouwens torenhoog alsof ze er hier vanuit gaan dat alle clientèle zakelijk is en de rekeningen declareert op het bedrijf waardoor ondertussen niemand enig benul heeft van het aan het eind van de avond verschuldigde bedrag. Zo gaat dat doorgaans in hoteletablissementen. Nou, ik kan je wel zeggen dat die vrijheid mij niet toekomt en ik als resultaat van het ontbreken van enige mogelijkheid tot declareren van mijn geneugten met een enorme traagheid nip aan mijn glas Argentijnse Camenere Syraz van 9 euro.