Genode gasten (III)

Slechts één kruk aan de bar van dit chique hotel is onbezet; het zit hier vol met divers pluimage, met buitenlandse zakenmannen, met locals, met dagjesmensen, met jonge en oude zielen, met persoonlijkheden. Naast het aaibare meisje zit een lange veertiger. Hij is in gezelschap van vrienden of van collega’s of van bevriende collega’s. Dat denk ik omdat ze allemaal in pak zijn; er dus gelijkvormig uitzien en dat is een kenmerk van vrienden en van collega’s. Ik ben nooit in pak. Een meisje met blond haar en een paardenstaat die ze niet midden op haar achterhoofd zoals gebruikelijk, maar net iets meer naar links heeft vastgezet, praat met de persoon rechts van haar. Ze is niet onaangenaam om naar te kijken en ook niet knap. Haar gesprekspartner heeft zijn uiterlijk daarentegen minder mee. Hoewel hij niet lelijk is, heeft hij absoluut iets onaantrekkelijks, iets onsympathieks. Ik vraag me af of hij daar wat aan kan doen, dat het zijn persoonlijkheid is die door zijn uiterlijk spreekt; ik geloof namelijk stellig dat het uiterlijk het innerlijk weerspiegelt, en ik ben ervan overtuigd dat een mentale make-over hem wonderen kan doen. Wat natuurlijk ook kan is dat hij simpelweg met minder goede genen is bedeeld. Twee Aziatische meisjes van wie het moeilijk is op te maken of ze uit China of Taiwan komen, zelfs Vietnamese invloeden zijn mogelijk, drinken de thee en eten de te dure sushi. Waarom zitten mensen toch voornamelijk met zijn tweeën? Alsof we zijn gemaakt als helften, steeds verlangend naar het samen zijn met een andere helft, genetisch geprogrammeerd om in duo’s of veelvouden daarvan te functioneren; denk aan de meester en zijn gezel, het vier personen huishouden, de copywriter en de art director, de bestuurder en zijn bijrijder, de advocaat en zijn secretaresse, het liefdeskoppel. De zeggenschap over, de hiërarchie, de ondergeschiktheid lijken de alom aanwezige, universele, verbindende factoren. Ga na, de advocaat bepaalt het werk van de secretaresse, terwijl de secretaresse weet dat het werk zonder haar in de soep zou lopen, en bovendien wie moet er anders de klappen van ontevreden clientèle opvangen. Dan de geliefden die het ontbrekende in zichzelf bij de ander zoeken. Laat mij jou vullen! Vul mij! Archieven met films over dit onderwerp. We hebben de ander nodig om daadwerkelijk iets tot stand te brengen. Ik ben met niemand een duo, ik functioneer dan ook niet.