Mensen passen hun stemming vaak onbewust aan aan de sfeer die hangt in de omgeving waarin ze zich bevinden. Nergens is dat zo duidelijk als in een religieus huis. In de kathedraal waarin ik me bevind, heerst een serene rust. Het is niet de afwezigheid van geluid die tot deze rust leidt; de stilte wordt zo nu en dan onderbroken door het klak-klak van gelaarsde voeten op de geplaveide vloer of de galm van een in het slot vallende deur. Het is de aanwezigheid van een gevoel van ontzag. Niet alleen voor de majesteitelijkheid van het gebouw zelf, maar ook voor het doel waarvoor het gebouwd is. Zelfs een ongelovige als ik kan aan dit gevoel niet ontkomen. Het maakt me heel bewust van mijn omgeving en van mijn aanwezigheid daarin. Elke voetstap wordt overwogen genomen, om zo goed als het kan te voorkomen dat deze geluid voortbrengt. Want zal een misstap in een rumoerige ruimte nog in het gedruis wegvallen, op een plek als deze is het alsof er een alarmbel afgaat. Althans, zo voelt het. En dat is volgens mij ook precies de bedoeling. Je voelt dat je hier bekeken en gewogen wordt, of het nou door een hoger wezen is of door je medemens.
0 comments:
Post a Comment